Motorweekend 2 t/m 4 juni 2023
Vroeg in het jaar, zo’n beetje na de jaarwisseling begint bij veel mensen de wintermotordip op te lossen. Aan het kerstdiner worden veelal de goede voornemens besproken en voor veel motorrijders is dat ongetwijfeld, meer kilometers maken op de motor. Dan heb je als lid van MTC Exloo niets te klagen. In Januari komen de eerste apps van MTC in de lucht voor alle leuke dingen die dat jaar op stapel staan. Een daarvan is steevast het motorweekend, ergens in de vroege zomer. In de loop van het MTC bestaan is dit weekend flink getransformeerd van een weekend met tenten, bbq en heel veel bier naar een 3 of 4-daagse tocht ergens in Duitsland of Belgie voor een kleinere groep die graag veel kilometers willen maken en een handjevol haarspeldbochten niet schuwen. Er wordt nog steeds wel een biertje gedronken maar met zijn allen om een kampvuur, met een zatte kop de Lambada dansen, is niet meer vanzelfsprekend.
Ook dit jaar waren er weer voldoende aanmeldingen, 8 mannen, om een weekend te organiseren. Een deel van deze 8 had ideeën zat over richting, route en overnachting. Dit jaar was ik ook maar es weer een van de deelnemers, vroeger in de vaste groep, een aantal jaren zo af en toe, een paar jaar verstek laten gaan maar 2023 zou ik weer van de partij zijn. Het moment van reserveren van een overnachting bleek niet helemaal juist gekozen, er waren geen betaalbare geschikte overnachtingen meer beschikbaar. Door de vasthoudendheid en inventiviteit werd er door een aantal toch nog wat gevonden. Om de kosten in het familiebudget te laten passen werd het weekend wel een dag ingekort.
Vrijdag 2 Juni was het dan zover, 186 appjes had het gekost maar we zouden elkaar voltallig treffen bij Jan Manning die voor de koffie en thee zou zorgen. Dit ging bijna goed. Onze voorrijder van de heenreis meldde zich iets na het geplande vertrekmoment dat ie zich flink had verslapen, niet in de stress wilde vertrekken en ons zou ontmoeten bij de eerste stop ergens bij een bakker een flink stuk in Duitsland. Dankzij de flexibiliteit van Freddy en de uniformiteit van Garmin leidden Freddy ons zonder problemen naar de genoemde Backerei. Onze langslaper was er nog niet, die kwam toen onze kuchen op was. Hij wilde wel zeker weten of ie een mooie route had uitgezet en had hem alsnog gereden.
Voltallig vertrokken we naar het hotel in de Harz waar we eind van de middag na 360 km aankwamen. Het zag er goed uit, we werden met een lokaal borreltje ontvangen. Een aantal had nog niet genoeg aan de kleine 400 kilometer en wilde gelijk eten en daarna nog even een rondje rijden. Zo ontstond er een groepje wandelaars die een biertje dronken bij het maal en een groepje motorrijders die zich na het wegschransen van het diner weer op de motor hesen en een vlot rondje gingen maken.
Toen de wandelaars na een rondje van een paar kilometer het hotel weer in het vizier kregen, kwamen de motorrijders ze net achterop. De wandelaars zwaaiden enthousiast naar het complete groepje motorrijders, die zwaaiden iets minder enthousiast terug, zeker te warm gehad onderweg. Nadat de helmen en de wandelschoenen uit waren bleek al snel dat de stemming niet best was omdat 1 van de mannen zich onderuit had geremd om een halve zool in een Skoda te ontwijken. Door deze schuiverij was er nogal wat schade ontstaan aan de Honda, het pak en Freddy zijn knie en ego. Dit drukte, begrijpelijk, de stemming nogal die avond. De volgende morgen zijn Freddy en Jan naar huis gegaan omdat er met deze schade niet meer te rijden was en de knie het niet fijn vond 400 km gebogen een Honda op de weg te houden.
De resterende 6 motorrijders hebben wel een prachtige dag gehad, veel mooie bochtjes gemaakt, een dikke 400 km genoten. In de loop van de dag werd het aantal laagjes kleding wat minder, de zon kwam steeds meer. Tussendoor kwam er af en toe bericht van de 2 terugkeerders die veilig bleken te zijn aangekomen toen wij nog een flink stuk moesten. ’s Avonds was het gezellig in het hotel en hadden we genoeg verhalen over onze belevenissen van de dag. Er was wat teleurstelling over de verkrijgbaarheid van Bratwurst maar uiteindelijk werd Weisswurst als alternatief geaccepteerd.
Na het ontbijt heeft iedereen zijn bagage weer op de brommers gepakt en zijn we behoorlijk vroeg vertrokken voor onze laatste dag, de 450 kilometer naar huis. Onze voorrijder van deze terugtocht zat met een gehavende motor en knie al een dag in het Grunniger land, we waren dus weer afhankelijk van de flexibiliteit van onze groep. Koert wierp zich op als thuisbrenger, wat echter niet zo gemakkelijk bleek. Blijkbaar was er wat verschil ontstaan in de routes, het bleek lastig te vinden. OP een gegeven moment zwaaiden er mensen naar ons toen we langs kwamen, niet omdat ze zo vriendelijk waren maar ze bedoelden hier “tot straks” mee. We kwamen namelijk een aantal keren dezelfde weg, mensen en afzettingen tegen. Uiteindelijk kwamen we weer op de route die bleek te zijn ingenomen door een organisatie die alle Duitsers van hun bierpokkels af wilde helpen door ze verplicht langs de rivier te laten fietsen,………….. onze rivier, onze route, dat paste dus niet. Uiteindelijk hebben we met voldoende eten en drinken in de maag de route naar huis weer ingezet.
Begin van de avond hebben we in ter Apel nog wat gegeten, gedronken en een traantje weggepinkt tijdens het afscheid. Het was een heerlijk weekend, ik ben blij dat ik weer es mee geweest ben. Iedereen bedankt voor zijn aandeel hierin.
Herman