MTC weekend vrijdag 3-6-2022 Heenreis

Het is vrijdag 3 juni 2022 en vandaag staat de heenreis naar Treis Karden op het programma als begin van het jaarlijkse motorweekend. We zouden om half acht verzamelen bij mij in Ter Apelkanaal, dit ligt namelijk mooi op de route. Ik had me voorgenomen om half zeven op te staan. Ik hoefde echter niet op de wekker te gaan liggen want één van de deelnemers had er zoveel zin in dat ik om half zeven al een motor voor ons huis hoorde ronken. Goed begin. Haha.

Langzaamaan druppelen 9 motorrijders en 3 duopassagiers binnen. Na te zijn voorzien van koffie met cake en wat gekeuvel heen en weer, hebben we ons gereed gemaakt om de rit van dik 400 km te beginnen. Harm had een route uitgezet die geheel over de landelijke wegen ging en niet over de snelweg. Dit vinden de meeste clubleden wel zo prettig.

Bij Ter Apel de grens over om langs de grens af te zakken richting Nordhorn, waar we ongeveer stoppen voor de eerste koppen koffie met gebak. We willen het weekend natuurlijk in stijl beginnen.

Na de koffie stappen we allemaal weer op de motor om de reis te vervolgen. Het rijden over de landelijke wegen is heerlijk en we hebben er prachtig weer bij. Maar goed ook want bij een benzinepomp ziet Suzet de motor van Frans steeds rechter op komen te staan. Achterband lek. We vragen de garagehouder of hij de band kan repareren met een plug maar deze wil dat niet doen omdat het in Duitsland niet mag. In Nederland ook niet trouwens. Aangezien we toch verder moeten besluiten we de band zelf te repareren met een meegebracht setje. Hiermee bereiken we in ieder geval het hotel.

Om ook de innerlijke mens goed te verzorgen stoppen we voor de lunch en laten ons de warme hap heerlijk smaken. De dag gaat natuurlijk gestaag door en we merken dat het een lange reis zal worden. Het Ruhrgebied laten we links liggen en via plaatsen als Wesel, Kempen, Adenau en Virneburg  komen we uiteindelijk om 19.00 uur aan bij hotel Ostermann in Treis Karden waar we ons tegoed doen aan een champagne-achtig drankje van het hotel gevolgd door drinken naar eigen keuze. Na het eten en nog een biertje besluiten we moe maar voldaan zo rond de klok van elf ons nest op te zoeken. Morgen staat de rit van Guus voor de boeg en Guus heeft altijd uitdagende routes op de planning en daar zien we allen naar uit.

Groet Freddy.

Verslag 2^e dag motorweekend Lutzbach.

Na een goede nachtrust en een goed ontbijt, waren de meesten weer fit om de 1^e rit vanuit ons hotel te starten. Drie personen bleven in het hotel achter, ze waren nog niet goed uitgerust van de lange tocht van de 1^e dag. Het was prachtig zonnig weer. Guus was de voorrijder vandaag. De tocht was ongeveer 230 km lang. Wat mij altijd opvalt is , dat het ‘s morgens in Duitsland altijd  rustig is op de wegen. We reden via allerlei mooie binnenweggetjes waar we onze stuurkunsten weer konden oppoetsen. Onze eerste stop was bij een benzine station. Daar kon ik de achterband controleren op de juiste spanning. De prop die we er op de heenweg in hadden gezet bleek zijn werk goed te doen, geen enkele lekkage. Toch handig om een banden reparatie setje bij je te hebben. Het is en blijft een mooi landschap om hier met de motor rond te rijden. Al is het soms lastig om met 8 motoren bij elkaar te blijven, want de langzaamste rijder bepaalt het tempo. Maar ons motto bij de club is, samen uit samen thuis. Na de middagpauze werd het nog warmer.

De route bleef mooi met prachtige stuurweggetjes. We kwamen om ongeveer 17:30 weer bij ons hotel terug, waar een deel van de groep besloot om nog een korte route van 70 km te rijden voor het avondeten. Ik gaf de voorkeur aan een lekker glas bier. Kort samen gevat, het was een prachtige tocht en super weer.

Frans.

Zondag morgen is de derde dag, en uit 3 bestaan alle goede dingen.

Na een goed ontbijt konden de motoren weer worden gestart en vandaag was de groep weer compleet. Als reeds gemeld is een groep van 8 motoren soms lastig bijeen te houden. Freddy reed voorop en de omgeving leende zich voor opnieuw een mooie tocht. En we zouden vandaag mogelijk een oude bekende opzoeken en voor de diehard weekendrijders ook wel wat bekende trajecten. Het weer werkte niet helemaal mee. We begonnen op natte straten en verder droog weer. Freddy houdt wel van een binnendoortje  en reed dwars door Treis-Karden, heuvelop door straatjes nauwelijks breder dan mijn stuur en dan de ene haakse bocht na de andere in de eerste dan wel tweede versnelling. Treis-Karden achterlatend, sturend op een mooie smalle weg maar na een paar hoopvolle bochten bleek het niet de juiste weg te zijn. Gelukkig zijn er veel mooie bochtige wegen en die hebben gereden. Weliswaar niet alle en dus kunnen we nog eens terugkomen. Op een gegeven moment viel de groep uit elkaar door iets te grote gaten tussen de rijders, waarbij de achterblijvers de route volgen en de voorste niet. Na door een lange tunnel te zijn gekomen bleek de onvoltalligheid en werd er gewacht, tevergeefs. Onze eerste stop was met zorg geregeld en toen wij op de deur bonsden werd er speciaal voor ons geopend. Ondertussen waren de motorpakken al verdwenen onder regenpakken en overalls. De natte plunje kon hier opdrogen maar veel heeft dat niet geholpen. Er is telefonisch contact gelegd  met de anderen die gelukkig niet verder uiteen waren gevallen. Doordat zij op de route zaten konden we simpel herenigen en zo geschiedde. In het vervolg van de rit was het de Honda van Jan die de brui er aangaf. Hierbij werd door een commissie van wijze techneuten vastgesteld dat er geen prik was en besloten werd dat de ANWB of collega’s het probleem mochten tackelen. Martien had hoge nood en we besloten een gelegenheid te zoeken om dit op te lossen. Na pak ‘m beet  150 meter was er iets van een soort buurtwinkeltje met de deur open. Alhier kom ik met een heer aan de praat waarbij het over de Beier ging en later over het probleem van Jan. Laat nou toevallig hij de Willie Wortel van het dorp zijn en hij wel wilde meedenken.  Uitgangspunt was een accu vinden  die zou passen. Terug gesneld naar de groep waar Jan al aan de ANWB aan het uitleggen was waar hij stond, werd die even ‘on hold’ gezet en de motor naar even verderop geduwd. Accu gedemonteerd en de man verdwijnt door de schuurdeur naar binnen. En dat duurde maar. Met de vraag in het hoofd, gaat dit goed komen, waar is die kerel. Komt er een auto aangereden met de bewuste knakker erin. Heeft hij een accu gehaald van zijn wintertrekker voor het sneeuwschuiven. 

Over het algemeen zijn die accu’s flink groter maar deze kwam van een verkochte Kawa. Inclusief montage  en 2^e handsje kon Jan de weg vervolgen voor een schijntje.  In het volgende deel kon de groep opnieuw niet bijeen blijven en werd  er gewacht en gewacht tot uiteindelijk Freddy nog een uitweg zag door even een rondje te maken en ze mogelijk ergens op te pikken. Niet gelukt.

De weg werd vervolgd en de oude bekende van kroeg en slaapgelegenheid “Beim Holzschnitzer”  bleek  de kuierlatten te hebben genomen en zijn winst gepakt door verkoop van zijn uitbating. De  jonge chinezen die het wel zien zitten daar, waren zeer bereid ons van een drankje te voorzien en gingen daarvoor zelfs open. Ondernemers puur sang. Op het terras was het droog maar bij vertrek moest er weer de afweging gemaakt worden, doe ik wel of doe ik het niet, een regenpak aantrekken voor de zoveelste keer. Het laatste deel van de tocht moest ook de Honda van Guus met kunst en vliegwerk bij de les worden gehouden want de elektronica liet Guus een beetje in de steek. Maar heeft de tocht wel volbracht. Al zijn de zolen meer gesleten dan bedoeld. ‘S avonds hebben ze er nog even een kundig oog over laten gaan en met de conclusie dat het zou moeten kunnen lukken werd dat in het hotel nog even beklonken. Heelhuids thuis is in ieder geval gelukt.

Dit verhaal is zorgvuldig samengesteld doch kan de schrijver niet verantwoordelijk worden gehouden voor onvolkomenheden. Tis al weer even geleden.

Groet Harm.

De terugreis  Motorweekend Lutzbach

Overal komt een eind aan. Na nog een goed ontbijt maakten we ons klaar voor de terugreis. Jan v/d Vlag was de voorrijder en Jan had een mooie route gemaakt. Het weer was nog goed. Het eerste deel van de tocht verliep voorspoedig met leuke stuurwegen. Het viel alleen niet mee om een restaurantje voor de koffie te vinden want bijna alles was 2^e pinksterdag dicht. Maar bij een bikers restaurant hadden we geluk. Na een koffie stop van ruim een uur zaten we weer op de motor. Bij het wegrijden ging er iets mis bij mij, de motor sloeg af en daardoor kwamen we uit evenwicht dus vielen Suzet en ik  om. Toen we de motor weer overeind hadden, wou hij niet meer starten. Wat bleek? Je moet eerst de sleutel uit het contact halen, de motor wordt dan gereset en wil dan weer starten. Het mooie weer was inmiddels ook verdwenen, regenbuien kwamen opzetten. Omdat de terugreis meer dan 400 km was kwamen we in tijdnood. Benzine en koffiestops kosten tijd. Om 15:00 uur moesten we nog 200km rijden. We besloten verder te rijden over de Autobahn. Maar ook hier werden we verrast door wegwerkzaamheden. Bij de laatste stop was het nog 80 km rijden. We besloten hier alvast afscheid van elkaar te nemen, omdat het weer steeds slechter werd. En het werd slecht weer, een enorme hoosbui zorgde voor enorme wateroverlast op de weg. Ik besloot langzamer te gaan rijden en raakte de rest van de groep kwijt. Na de hoosbui zijn we rustig naar huis gereden. Via onze groeps-app lazen we, dat iedereen veilig thuis was gekomen. Na een lekkere warme douche en een glas whisky en Suzet een wijntje waren we de nattigheid snel vergeten.  Het was een gezellig motorweekend met een grasmachine accu in een hoofdrol.

Tot volgend jaar   Frans/Suzet